"ကဲကြာ"
ထူးေမာ္ရဲ့ေဒါသအစိုင္အခဲ..လမ္းမေပၚ..စြန့္ပစ္ခံထားရေသာ.ဘူးခြံတခုကိုပိတ္ကန္လိုက္မိသည္။
"စိတ္ကိုထိန္းပါ...ထူးေမာ္ရာ...မင္းမိဘေတြကမင္းကိုေကာင္းေစခ်င္လို႔..စီစဥ္တာပါကြ"
ထူးေမာ္ေဒါသကိုအတတ္နိုင္ဆံုးေျဖသိမ့္ေပးေနသူက ..ထူးေမာ္သူငယ္ခ်င္းဖိုးကာ
"ဘာေကာင္းေစခ်င္တာလည္း..လူတစ္ေယာက္ကို..ဟင္းရြတ္ကစြန္းရြတ္လိုေရာင္းစားတာ
ေကာင္းေစခ်င္တာလားငါတဘ၀လံုးသင္ယူခဲ့တဲ့ပညာကသူမ်ားကိုေရာင္းစားဖို႔မဟုတ္ဘူးကြ
ဒီလိုအေရာင္းစားခံလူတေယာက္အေနနဲ႔ငါဘ၀ကိုမစေတးနိုင္ဘူးဆိုတာမင္းမွတ္ထား"
ထူးေမာ္နွင့္ဖိုးကာတို႔ကဆရာ၀န္ေလာင္းမ်ားျဖစ္ၾကေပသည္။ေဆးတကၠသိုလ္တြင္
ေျခာက္နွစ္လံုးလံုးပညာသင္ယူျပီးဆရာ၀န္ဟူေသာဂုဏ္ပုဒ္ကိုရယူရန္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသူဆိုလွ်င္လည္းမမွား။
ယခုျဖစ္ပ်က္ေနေသာျပႆနာသည္ကားထူးေမာ္ရဲ့မိဘမ်ားရဲ့အိမ္ေထာင္ခ်ေပးမည့္အစီအစဥ္
ထူးေမာ္ဖခင္ဦးလွေမာ္မွာသူရဲ့မိတ္ေဆြကုမၸဏီသူေဌးၾကီးျဖစ္သူ ဦးစိန္ပြားကသူ၏သမီးၾကီး
မာလာနွင့္လက္ထက္ရန္ကမ္းလွမ္းျခင္းကိစၥပင္။
"မိဘကလက္နဲ့ေရးတာကိုေျခနဲ့ဖ်က္ဖို႔မၾကိဳးစားနဲ႔ထူးေမာ္ငါနွင့္မင္းအေမက
မင္းေရွ့ေရးအတြက္ေကာင္းမယ္ထင္လို႔စိစဥ္တာျပီးေတာ့
ကိုစိန္ပြားရဲ့ေစတနာကိုငါတို႔ဘက္ကျငင္းပယ္ဖို႔ဘာအေၾကာင္းမွမရွိဘူး။"
ဦးလွေမာ္၏ျပင္းထန္ေသာစကားမ်ားမွာၾသဇာသံအျပည့္ျဖင့္။အနားမွာထိုင္ေနေသာေဒၚေမမိုးကလည္း
"ဟုတ္တယ္..သားမာလာဆိုတဲ့ေကာင္မေလးကဘာမွေျပာစရာကိုမလိုဘူးပညာတတ္၊ဥစၥာေပါ၊ရုပ္ေခ်ာျပီးေတာ့"
"ေတာ္ပါေတာ့...ေမေမရယ္"
ထူးေမာ္သည္မိခင္ျဖစ္သူ၏တိုက္တြန္းခ်က္ကိုတားျမစ္လိုက္သည္။
"ဒီမွာအေမ...အေမတို႔လုပ္ၾကပါ...အေမတို႔ကၽြန္ေတာ္ကိုၾကိဳက္သေလာက္ေရာင္းစားပါ၊
အေမတို႔ကကြ်န္ေတာ့ကိုေရာင္းစားဖို႔ေမြးထားတာပဲေရာင္းစားဖို႔ပညာေတြသင္ေပးၾကတာပဲ
ထူးေမာ္အသံမွာရွိဳက္ၾကိးတငင္ငင္ျဖင့္။ထူးေမာ္တေယာက္စိတ္ထဲတြင္လြန္စြာနာၾကည္းေနသည္ေတာ့အမွန္။
သို႔ျပီးေနာက္အိမ္ေပၚမွဆင္းလာခဲ့သည္မွာခုဆိုတရက္မွ်ပင္ရွိေပမည္။
"ထူးေမာ္ငါတို႔ျပန္ၾကရေအာင္ကြာ..အခ်ိန္ကလည္းလြန္ေနျပီ..
မင္းစိတ္ေျပတဲ့အထိငါအိမ္မွာေနေပါ့မဟုတ္ဘူးလား"
"ေဆာရီးသူငယ္ခ်င္း..ငါဒီေန့အိမ္မျပန္ခ်င္ဘူး၊မင္းအိမ္ကိုလည္းမလိုက္ေတာ့ဘူး၊
ငါကိုဒီေန့တေယာက္တည္းေနခြင့္ျပဳပါကြာ..ငါေတာင္းပန္းပါတယ္"
ထူးေမာ္တေယာက္စိတ္ညစ္ျခင္းေ၀ဒနာကိုယခုထိေျဖေဖ်ာက္လိုမရနိုင္ေသး
ဖိုးကာလည္းတားလို႔မရနိုင္တဲ့အဆံုးထူးေမာ္ကိုတေယာက္တည္းထားခဲ့ေလျပီ။
ခုေတာ့ထူးေမာ္တေယာက္တည္းလမ္းေဘးခံုတန္းေလးမ်ာထိုင္ကာစိတ္ကိုေျဖသိမ့္ေနေလသည္။
ထိုစဥ္တြင္ထူးေမာ္လမ္းေဘးသို႔လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာျမင္ကြင္းကားမရွုမလွ.
အသက္အားျဖင့္(၂၀)ခန့္ရွိေသာမိန္းကေလးတေယာက္အားလိုက္ေနွာင့္ယွက္ေနသည္မွာလူၾကီးနွစ္ေယာက္
အရက္အနည္းငယ္ေသာက္ထားပံုရ၏။ၾကားရေသာစကားအခ်ိဳ႔မွာ
"ဒီကညီမေလးကို..ကိုၾကီးတို႔ကစကားေလးေခၚျပီး..ျပန္ပို႔ေပးမွာ..ဘာမွမလုပ္ပါဘူးညီမေလးရဲ့..ဘာမွလုပ္ဘူး"
မူးမူးရူးရူးျဖင့္
"ဒီမွာရွင္တို႔ကိုယ္လမ္းကိုယ္သြားၾကပါ....ကြ်န္မကိုကိုေပ်ာက္ေနလို႔လိုက္ရွာေနတာပါ...
ကိုကို...ကိုေခၚလိုက္မွာေနာ္.အဟင့္..ဟင့္"
ေကာင္မေလး၏မ်က္နွာမွာေၾကာက္ရြ႔ံေနတဲ့ပံုစံ
တေယာက္ေယာက္ကိုလွမ္းေခၚေနတဲ့ပံု...ထူးေမာ္လည္းမ်က္နွာမလြဲနိုင္ေတာ့ပါ..
လူစုရွိရာသို႔ဦးတည္ခဲ့ေတာ့သည္။
"ဟား...ဟား...ဟား..ဘယ္မွာလည္းမင္းကိုကိုက..အရူးမလားသိဘူး..လွတာေတာ့ကိုင္ရက္စရာမရွိဘူးကြာ"
"ရွင္တို႔ေနာ္....ရွင္...ရွင္.."
ေကာင္မေလးအေနာက္သို႔တလွမ္းခ်င္းဆုတ္ရင္းထူးေမာ္နဲ့ပက္ပင္းတိုးမိေလသည္။
အမေလး...ဟင္...နွင္းကိုကိုေတြ႔ျပီ...၀မ္းသာလိုက္တာကိုကိုရယ္..နွင္းကိုကိုကိုရွာေနတာ...ကိုကိုနွင္းဆီျပန္လာ
တယ္ေနာ္..."
ထူးေမာ္တေယာက္ေကာင္မေလးေျပာေနေသာစကားမ်ားကိုမည္သို႔မွ်နားမလည္။
ေဒါသမ်ားကလူၾကီးနွစ္ဦးဆီ
"ဒီမွာ..ေဟ့လူေတြ..ခင္မ်ားတို႔နွမခ်င္းကိုယ္ခ်င္းမစာနာဘူးလား.."
ေကာင္မေလးမွာထူးေမာ္ေနာက္တြင္ပုန္းေနသည္။
"ဒီမွာေဟ့ေကာင္...အစာ၀င္မလုနဲ႔..သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္ျပီး...ငါတို႔အရင္ေတြ႔တာ
ငါတို႔ကေကာင္မေလးကိုေခၚျပီးေကာင္းေကာင္းျပဳစုမွာ...မင္းလိုမိန္းကေလးတိုင္းကိုအေခ်ာင္လိုက္နိုက္ေနတာ
မဟုတ္ဘူး..ဟင္း...ဟင္းးးး"
ဟုပမာမခန့္ေျပာရာထူးေမာ္၏ေဒါသသည္သည္းခံစိတ္အတိုင္းအတာကုန္လြန္သြားေလျပီ။ေဒါသအစိုင္အခဲကို
ျပင္းထန္ေသာလက္သီးတခ်က္ျဖင့္
"ကဲကြာ..ကဲကြာ....ေျပာၾကအုန္း..."
ထိုးရာ..လူၾကီးနွစ္ေယာက္မွာထူးေမာ္လက္ခ်က္ျဖင့္အလူးအလိမ့္
ေၾကာက္ရြံေနသူေကာင္မေလးမွာလည္းမ်က္ရည္ေလးရႊဲလို႔..
ရန္ပြဲက..အဆံုးသတ္ေလျပီး..လူၾကီးနွစ္ေယာက္လည္းထြက္ေျပးသြားေလျပီ
"ကိုကို...ကိုကို..ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ.."
ေကာင္မေလး၏စိုးရိမ္သံကိုထူးေမာ္ဂရုမစိုက္
"ဒီမွာ..ေကာင္မေလး..ငါနာမည္ကထူးေမာ္..မင္းကိုေနွာင္ယွက္တဲ့လူေတြလည္းမရွိေတာဘူး.
.မင္းအိမ္ကိုမင္းျပန္လို႔ရျပီ"
ထူးေမာ္မွာပါးျပင္မွဒဏ္ရာကိုလက္ျဖင့္ပြတ္ကာ..ေကာင္မေလးကိုဥေပကၡာျပဳထားလိုက္သည္။
"ကိုကိုရယ္...ကိုကိုနွင္းကိုဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလည္း..ကိုကိုမရွိတဲ့အခ်ိန္မ်ာနွင္းဘယ္ေလာက္ထိလြမ္းေနလည္း
ဆိုတာကိုကိုသိဘူးလား...နွင္းအမွားကိုနွင္းသိပါျပီ...နွင္းကိုေတာ့ခြဲမသြားပါနဲ႔ေနာ္...ကိုကိုေနာ္"
ေကာင္မေလးမွာရိွဴက္ၾကီးတငင္ျဖင့္ထူးေမာ္အားေျပာေလသည္။
ထူးေမာ္လည္းေကာင္မေလးေျပာေသာစကားလံုးမ်ားကို..တခြန္းမွနားမလည္းေသာ္လည္း ေကာင္မေလးအား
သနားစိတ္အနည္းငယ္၀င္သြားသည္။
နွင္းကထူးေမာင္ရင္ခြင္ကိုတိုး၀င္ကာေျပးဖတ္လိုက္ေလသည္။
ငိုယိုျခင္းကာမတိတ္နိုင္.....
"ဟာ....ေဟ့...ေအာ္..ဒီေကာင္မေလး"
ထူးေမာ္တေယာက္လည္းေသြးမ်ားလွဳပ္ရွားလွ်က္ရွိေနျပီ...နွင္းလိုေခ်ာေမာလွပျပီးခ်စ္စရာေကာင္းေသာ
ေကာင္မေလးကိုထူးေမာ္တသက္တာမွာပထမဆံုးျမင္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။
မိန္းမေလးအထိအေတြ႔ပထမဦးဆံုးထိေတြ႔ဖူးတဲ့ထူးေမာ္တေယာက္............ရင္ခုန္ေနမိတုန္းမွာပဲ။
.......................................................................................................
ဘာဆက္ျဖစ္မလည္းဆိုတာ
ေနာက္အပိုင္းတြင္ဆက္ေမွ်ာ္ပါရန္
ၾကိဳးစားပါဦးမည္
ေလးစားလွ်က္
ရွင္းသန့္ေမ
No comments:
Post a Comment